It’s a matter of opinion
Kenyan sci-fi director Wanuri Kahiu sees her high-tech filmmaking as a continuation of an ancient, tribal storytelling tradition
“In Kikuyu culture there’s a role for a seer; someone who interprets the future, but is also a keeper of memories. We draw inspiration from nature to tell stories, but these stories have a purpose. I consider myself continuing the role.
“I dislike bottled water: it takes more water to make the bottle than is actually contained in the bottle. The privatisation of natural resources is something I’m truly concerned about. My film Pumzi, made in conjunction with Inspired Minority films, serves to highlight this. It is a kind of warning.
“The film is set in a futuristic Africa, where the outside is dead and people live in a man-made biosphere. Asha, the protagonist, is a curator in a museum dedicated to the natural world. She starts having dreams of life on the outside, and when she wakes up, she discovers that she has received a package of soil. She plants a seed she has in the museum; it germinates, and she escapes into the outside world to see whether she can grow the seed.
“The film raises interesting questions, such as ‘Who owns water?’ No one does, but there are companies going around the US, Europe and Africa buying up freshwater lakes. Yet it’s also about making a movie that meets international cinematography standards, but says something different about Africa, rather than what we usually hear.”
Une question de point de vue
Pour la réalisatrice kenyane Wanuri Kahiu, les techniques de pointe qu’elle utilise dans ses films de science-fiction s’inscrivent dans la longue tradition d’un art tribal : celui de raconter des histoires
Dans la culture Kikuyu, le devin a une place bien définie : il lit l’avenir, et il est également la mémoire du groupe. Pour raconter des histoires, il puise l’inspiration dans la Nature, mais ces histoires ont un but. Je me considère dans la continuité de ce rôle.
Je n’aime pas l’eau en bouteilles : il faut plus d’eau pour fabriquer la bouteille que pour la remplir. La privatisation des ressources naturelles m’inquiète beaucoup. Mon film, « Pumzi », coproduit avec Inspired Minority Films, entend mettre l’accent sur ce phénomène.
Le film a pour décor une Afrique futuriste, où tout est mort en surface et où les hommes vivent dans une biosphère qu’ils ont eux- mêmes créée. Asha, le personnage principal, est conservatrice d’un musée dédié au monde naturel. Après avoir vu en rêve la vie à la surface, elle découvre qu’elle a reçu un paquet contenant de la terre. Elle y plante une graine qui germe et Asha s’échappe vers la surface pour voir si elle peut faire pousser la plante.
Le film fait émerger des questions intéressantes, comme « A qui appartient l’eau ? ». A personne, et pourtant certaines compagnies font le tour de l’Europe, des Etats-Unis et de l’Afrique pour acheter des lacs d’eau douce. Mais il s’agit aussi d’un film qui, tout en étant capable de rivaliser avec les films internationaux, apporte un message différent de celui qui nous est habituellement servi à propos de l’Afrique.
Een meningskwestie
De Keniaanse sciencefiction regisseur Wanuri Kahiu beschouwt haar hightech films als een bijdrage aan het voortzetten van een aloude, verhaalvertellende stammentraditie
“In de Kikuyu cultuur is er een bijzondere rol weggelegd voor een paragnost, iemand die de toekomst interpreteert, maar tegelijkertijd herinneringen opslaat. Wij halen onze inspiratie om verhalen te vertellen dan wel bij de natuur. Ik beschouw mezelf als de voortzetter van deze rol.
“Ik hou niet van flessenwater: je hebt meer water nodig om de fles te kunnen produceren dan er daadwerkelijk in de fles zelf zit. De privatisering van natuurlijke rijkdommen is iets waar mijn volle aandacht naar uitgaat. Met mijn film Pumzi, gedraaid in samenwerking met Inspired Minority Films, wens ik hierop de aandacht te vestigen.
“De film speelt zich af tegen een Afrikaanse, futuristische achtergrond, waar alles aan de oppervlakte dood lijkt en de mensen in een soort van artificiële biosfeer leven. Asha, het hoofdpersonage, is museumcuratrice en legt zich toe op de natuur. Op een dag beginnen haar dromen, dromen over het leven buiten, om vervolgens wakker te worden en te ontdekken dat ze een pakketje met aarde heeft ontvangen. Ze plant er een zaadje in dat ze in het museum bewaarde en het zaadje ontkiemt. Vervolgens vlucht ze weg naar de buitenwereld om te ontdekken of ze er het zaadje al dan niet zal kunnen planten.
“De film roept interessante vragen op zoals: “water is het bezit van wie?” Er zijn Amerikaanse, Europese en Afrikaanse bedrijven die volop zoetwatermeren opkopen. De film gaat echter ook om het kunnen bekijken van een film die voldoet aan de internationale cinematografische standaarden, maar iets anders vertellen over Afrika dan we gewend zijn.”